Deze eerste dagen doen me heel erg denken aan de eerste dagen in Tokyo. Natuurlijk kunnen we geen medailleregen verwachten in de eerste dagen en liggen onze kansen veelal in de roei, zeil, baanwielenren en zelfs atletkekfinales later tijdens de Spelen.
Maar toch komen we dan iedere keer net wel dichtbij en krijg je heel erg dat net niet gevoel. Dat was in Tokyo met vierde/vijfde plekken bij het judo, het zilver van Van Vleuten dat toch een beetje als verloren goud voelde en natuurlijk het plankje van Van der Poel. En dan nog de coronazorgen rondom de roeiequipe.
Ook nu hadden we de lekke band van Pieterse en een net niet moment bij handboogschieten. En ipv coronazorgen is er nu het ongemak over het verleden van Steven van de Velde.
En poeh wat was die volleybalwedstrijd vanochtend spannend. We hebben de Turksen echt laten gaan, er waren kansen om hun slordigheid af te straffen, maar net niet gelukt...